ഞാ‍ന്‍ ഒരു ദാനശീലന്‍

കുട്ടിക്കാലം.... എല്ലാവര്‍ക്കും കാണും അവരുടെ ബാല്യത്തെ പറ്റി കുറെ ഓര്‍മകള്‍.... അത് രസകരമായ അനുഭവങ്ങള്‍ ആകാം, നൊമ്പരങ്ങള്‍ ആകാം അങ്ങനെ പലതും.... എനിക്കും ഉണ്ട് ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ കുറെ സംഭവങ്ങള്‍. വീട്ടിലെ കറുത്ത പൂച്ചയെ വെളുപ്പിക്കാന്‍ വാഷിംഗ്‌ പൌഡര്‍ ഉപയോഗിച്ച് പത ഉണ്ടാക്കി പൂച്ചയുടെ മേത്ത് തേച്ചത്‌, പല്ലു തേക്കാന്‍ മടിയായതിനാല്‍ തേച്ചന്നു കള്ളം പറയുമായിരുന്നത് (അതിന്‍റെ ഫലം ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ അനുഭവിക്കുന്നുണ്ട്, ആറ് പല്ലാണ് കേടും ഓട്ടയും കാരണം അടപ്പിക്കേണ്ടി വന്നത്), അനിയത്തിയുമായി (അച്ഛന്‍റെ അനിയത്തിയുടെ മകള്‍) അടി ഉണ്ടാക്കിയത് അങ്ങനെ പലതും. പക്ഷെ എന്തുകൊണ്ടോ ഞാന്‍ തല്ലൊന്നും കിട്ടാതെ എല്ലാ കുഴപ്പങ്ങളില്‍ നിന്നും രക്ഷപ്പെടുമായിരുന്നു.

പ്രൈമറി സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലം, അച്ഛന്‍റെ തറവാട് സ്കൂളിന്‍റെ അടുത്തായിരുന്നു. എന്നും ഉച്ചക്ക് ആഹാരം കഴിക്കാന്‍ ഞാന്‍ അവിടെ പോകും. സ്കൂളില്‍ നിന്നു വിട്ടാലും അവിടെ തന്നെ. വൈകിട്ട് അച്ഛനും അമ്മയും ഓഫീസില്‍ നിന്നും വന്നു കൊണ്ടു പോകുന്നത് വരെ ഞാ‍ന്‍ അവിടെ ആയിരിക്കും. അവിടെ അമ്മൂമ്മയും കൊച്ചച്ചനും ആയിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നത്. കൊച്ചച്ഛന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലായിരുന്നു ആ സമയത്ത്. അമ്മൂമ്മ ആയിരുന്നു എനിക്ക് ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കി തന്നിരുന്നത്.

വൈകിട്ട് അടുത്ത വീട്ടില്‍ പോയി പാല് വാങ്ങിക്കണം. ഞാന്‍ ഒരു കുഴി മടിയനും. അതുകൊണ്ട് വീട്ടില്‍ ചെല്ലുന്ന ഉടനേ ക്ഷീണം അഭിനയിച്ച് ഞാന്‍ ഉറങ്ങാന്‍ കിടക്കും. വെറും അഭിനയം, പലപ്പോഴും ആ ഓസ്കാര്‍ പ്രകടനം കാരണം എനിക്ക് പാല്‍ വാങ്ങാന്‍ പോകേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല. പക്ഷെ ചിലപ്പോള്‍ എന്നെ ഉണര്‍ത്തി (ഉണര്‍ത്താന്‍ ഞാന്‍ ഉറങ്ങുകയല്ല എന്ന് പാവം അമ്മൂമ്മക്ക് അറിയില്ലല്ലോ) പറഞ്ഞു വിടും. എന്‍റെ ആ അഭിനയത്തെ പറ്റി ഞാന്‍ ഇതുവരെ ആരോടും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. (ഇനി അമ്മൂമ്മ ഈ ബ്ലോഗ് വായിക്കുമോ എന്തോ?)

ഉച്ചക്ക് കഴിക്കാന്‍ പോകുമായിരുന്ന കാര്യം ഞാന്‍ പറഞ്ഞല്ലോ. ചെറുപ്പം മുതലേ എനിക്ക് ചോറു കഴിക്കാന്‍ വലിയ മടി ആയിരുന്നു, വല്ല വറുത്തതും പൊരിച്ചതും ഒക്കെ കിട്ടിയാല്‍ വല്യ സന്തോഷം. അമ്മൂമ്മ ആണങ്കില്‍ എന്നെ ചോറു തീറ്റിച്ചേ അടങ്ങത്തൊള്ള്, ഞാന്‍ കഴിക്കുന്നതും നോക്കി ഇരിക്കും. വേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ കൊച്ചച്ചന്‍ ഇടപെടും. അതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ പേടിച്ച് ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കും. പക്ഷേ ആ ചോറു ഭൂതത്തില്‍ നിന്നും രക്ഷപെടാന്‍ ഞാന്‍ ഒരു വിദ്യ കണ്ടു പിടിച്ചു. പകുതി കഴിച്ചു കഴിയുമ്പോള്‍ അമ്മൂമ്മയെ ഞാന്‍ അടുക്കളയിലേക്ക് പറഞ്ഞു വിടും, വെള്ളം വേണം, അല്ലങ്കില്‍ കറി വേണം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ്‌. ഊണു മുറിക്ക് വീടിന്‍റെ പുറകു വശത്തേക്ക് ഒരു വാതില്‍ ഉണ്ട്, അമ്മൂമ്മ അകത്തു പോകുന്ന ആ നിമിഷത്തില്‍ പ്ലേറ്റ്‌ എടുത്ത് ഞാന്‍ പുറത്തേക്ക് ഓടും. അവിടെ പുല്ലു പിടിച്ചു കിടക്കുന്ന കുറച്ചു ഭാഗം ഉണ്ട്, ചോറു മുഴുവന്‍ അവിടെ കൊട്ടിക്കളഞ്ഞിട്ട് പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഞാന്‍ തിരിച്ചെത്തും. അമ്മൂമ്മ എത്തുമ്പോഴേക്കും ഒന്നും അറിയാത്ത ഒരു പാവത്തിനെ പോലെ ഞാന്‍ കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞ രീതിയില്‍ ഇരിക്കുന്നുണ്ടാകും. അടുത്ത വീട്ടിലെ പൂച്ചയും കുറച്ചു കാക്കകളും എനിക്ക് നന്ദി പറയാറുണ്ടായിരുന്നു. കുറേ നാള്‍ ഞാന്‍ ഈ പരിപാടി തുടര്‍ന്നു പോന്നു, ആരും അറിയാതെ.

ഒരു ദിവസം പതിവു പോലെ വൈകിട്ട് ഞാന്‍ സ്കൂള്‍ കഴിഞ്ഞു തറവാട്ടില്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍ അതാ വാതിലില്‍ കൊച്ചച്ചന്‍, മുഖത്ത് പതിവില്ലാത്ത ഗൌരവം. 'ബാഗ്‌ അകത്തു വച്ചിട്ട് കൂടെ വാടാ' കൊച്ചച്ചന്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞു. 'എന്താ കൊച്ചച്ചാ കാര്യം?' ഞാന്‍ ചോദിച്ചു. 'അടുത്ത വീട്ടിലെ പൂച്ച ഭയങ്കര ശല്യം, അത് അടുക്കളയുടെ പുറകില്‍ ഉണ്ട്. അതിനെ ഓടിക്കാന്‍ ഒരു നല്ല വടി എടുത്തു കൊണ്ട് നീ വാ'. പൂച്ചയെ തല്ലാനല്ലേ, അതിനു നല്ല അടി കൊടുക്കണമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. നല്ല ഒരു വടി തന്നെ സംഘടിപ്പിച്ചു ഞാ‍ന്‍. 'ഇന്നാ കൊച്ചച്ചാ' വടി ഞാന്‍ നീട്ടി. 'എന്‍റെ കൂടെ വാടാ' കൊച്ചച്ചന്‍ എന്നേയും കൂട്ടി ഞാ‍ന്‍ ചോറു കളയാറുള്ള ഭാഗത്തേക്ക്‌ ചെന്നു, അപ്പോഴേക്കും ഞാ‍ന്‍ അപകടം മണത്തു, പക്ഷേ എന്ത് ചെയ്യും. ഓടാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ. അവിടെ കിടക്കുന്ന ചോറു ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു കൊച്ചച്ചന്‍ ചോദിച്ചു 'എന്താടാ ഇത്?' ഞാ‍ന്‍ ഒന്നും മിണ്ടാതെ തല കുനിച്ച് നിന്നതെ ഉള്ളു, ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ലല്ലോ. അന്ന്‍ ഉച്ചക്കത്തെ മീന്‍ മുള്ളാണ് പണി പറ്റിച്ചത്. പൂച്ചയും കാക്കയും അടിപിടി കൂടുന്നത് കണ്ട കൊച്ചച്ചന്‍ എന്‍റെ ദാനധര്‍മ്മം കണ്ടുപിടിച്ചു. കുഞ്ഞായത് കൊണ്ടായിരിക്കണം, തല്ലൊന്നും തരാതെ, ഇനി ചോറു കളയില്ല എന്ന് സത്യം ചെയ്യിച്ചിട്ട് കൊച്ചച്ചന്‍ എന്നെ വിട്ടു. ഏതായാലും അതോടെ എന്‍റെ പുണ്യപ്രവര്‍ത്തി നിലച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ.